Τα δικά μου σ’ αγαπώ

Πόσο εύκολα λες το σ’ αγαπώ;;;

Δύσκολα. Μπορεί και να μην το πω για μέρες…ή και για μήνες ολόκληρους…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπώ κανέναν γύρω μου…απλά δεν βγαίνει.

Από τη άλλη υπάρχουν και στιγμές που με ξεχειλίζει…και το λέω κάθε λεπτό. Γελάω στον κόσμο και αγαπάω.

Ξέρεις όμως τι ανακάλυψα…ότι τελικά με αυτή τη δεύτερη εκδοχή ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα…ναι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με την αγάπη.

Όσο δεν μιλάς καθόλου…και δεν λες τίποτα…κανείς δεν λέει και δεν ζητάει τίποτα…καμιά φορά παραπονιέται γιατί είσαι παγόβουνο…μα ουσιαστικά το δέχεται σαν άλλη μία ιδιοτροπία σου.

Μόλις όμως το σ’ αγαπώ σε γεμίσει και τολμήσεις να το πεις…αρχίζει και ο κόσμος να ζητά…το μερίδιο του, τις εξηγήσεις του…τις θυσίες σου…

Γιατί μ’ αγαπάς;
Πώς μπορείς να μ’ αγαπάς;
Δεν με αγαπάς αφού κάνεις αυτό κι εκείνο.
Δεν με αγαπάς αφού δεν κάνεις το άλλο.
Δεν με αγαπάς αρκετά.

Και αναρωτιέμαι αν ποτέ δεν είχα πει το σ’ αγαπώ θα ήταν τότε όλα διαφορετικά;

Θεωρία…μάλλον κοινή…αν όχι και κοινότυπη…
Μα η αγάπη πονάει.
Η αγάπη τυραννάει.

Μα γιατί ένα πράγμα τόσο όμορφο να πονάει…ποιος το ορίζει άραγε αυτό;

Και πάνω απ’ όλα γιατί δεν φτάνει το να αγαπάμε; Γιατί αναμένεται ως απόδειξη και κάποιου είδους θυσία για να γίνει η αγάπη μας πιστευτή; Σε ποιο ιερό…ποιανού θεού-εγωισμού πρέπει κανείς να θυσιαστεί;

Σκέψεις που με τίποτα δεν μπαίνουν σε τάξη γιατί δεν χωράνε στο μυαλό και την καρδιά μου…

Η αγάπη είναι απαλό μετάξι και δεν πονάει…δεν τυραννάει…δεν θυσιάζεται…δεν ζητάει πόνο, εξηγήσεις και θυσίες…απλά υπάρχει και σ’ αγκαλιάζει…όπως μόνο αυτή μπορεί…με μία δύναμη και μία ένταση που ξεπερνάει όρια φυσικά, υλικά, ηθικά…και χρονικά.

Τα δικά μου σ’ αγαπώ πετάνε ελεύθερα και δεν θυσιάζονται στο βωμό καμιάς αγάπης. Γιατί η αγάπη απλά δεν έχει βωμό…κι αν έχει…είναι άλλη αγάπη…διαφορετική…από αυτή που θέλω εγώ...

" για ένα καλό φίλο."