Συναισθήματα και αξίες!!!

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό;". Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο 'Ανανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. "Ένα, δύο, τρία" άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γεναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί... γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη . Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. "....1000" μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον "ρυθμό" του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου.. και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας.. που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι, από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός... και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει......

Αχ...Τα μάτια σου...

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε

έχουν τρόπο και μου λένε

για τον πόνο που πονούν

μ' ένα βλέμμα λυπημένο

πρωινό συννεφιασμένο

για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν

αχ τα μάτια σου

για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν

αχ τα μάτια σου

Μάτια παραπονεμένα

μάτια που είσαστε για μένα

θάλασσες υπομονής

με κλωστούλες ασημένιες

πλέκω τις κρυφές σας έννοιες

σε τραγούδι της ζωής

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν

αχ τα μάτια σου
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου...

http://www.youtube.com/watch?v=E6LOBDZtfRE&feature=related

Kαι πάλι Εδώ...

Δεν ξέρω τι με έφερε απόψε εδώ...

Είχα μήνες να αισθανθώ την ανάγκη να γράψω, να γυρίσω στα χαρτιά μου και σε όλα όσα με αντιπροσωπεύουν και για μια ακόμα φορά να αδειάσω μυαλό και καρδιά...

Και τελικά ήταν πάλι αυτή που με έσπρωξε, ναι, την ξέρω καλά..

Είναι αυτή η ανάγκη μου να γράψω οτι τόσο καιρό κρατώ μεσ΄ τα στενά δρομάκια του μυαλού μου...

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου να χαθεί. Εξαφανίστηκα από όλους και απ΄όλα, μα το είχα ανάγκη..

Να μαζέψω τα κομμάτια, που με μια απόφαση, άφησες πίσω σου και τα σκόρπισε ο αέρας. Βρέθηκα λοιπόν να είμαι μόνη ξανά, να γελάω και να κάνω όνειρα μόνη μου...

Όμως παντα στο μυαλό μου να έχω τη μορφή σου...τη φωνή σου...όλα σου...

Όλα όσα αισθανόμουν άρχισαν να αντιστρέφονται και να γυρίζουν εχθρικά προς το μέρος μου, σαν το πιο γλυκό όνειρο που γίνεται εφιάλτης..

Ο έρωτας τα έχει αυτά... δυστυχώς..

Δυστυχώς για μένα και για όσους βρέθηκαν σε αυτή τη θέση..Σε αυτή την μοναχική πλευρά του...Μια πλευρά που μισώ και όμως με κυνηγάει...

Δεν αντέχω άλλο! Κουράστηκα! Συνεχίζω όμως, να υπάρχω και να προσπαθώ να μαζεύω κομμάτια..

Θέλω να βγω πάλι μπροστά και το μόνο που θα με συνδέει με το τότε μου, να είναι αυτή η τελευταία ματιά που θα του ρίξω πριν απομακρυνθώ..

Γιατί έτσι είμαι εγώ..!

Έχω μάθει όταν πέφτω, να σηκώνομαι, να σκουπίζω τα δάκρυά μου κ να χαρίζω στον Πόνο το πιο γλυκό χαμόγελο μου...

Τα δικά μου σ’ αγαπώ

Πόσο εύκολα λες το σ’ αγαπώ;;;

Δύσκολα. Μπορεί και να μην το πω για μέρες…ή και για μήνες ολόκληρους…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπώ κανέναν γύρω μου…απλά δεν βγαίνει.

Από τη άλλη υπάρχουν και στιγμές που με ξεχειλίζει…και το λέω κάθε λεπτό. Γελάω στον κόσμο και αγαπάω.

Ξέρεις όμως τι ανακάλυψα…ότι τελικά με αυτή τη δεύτερη εκδοχή ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα…ναι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με την αγάπη.

Όσο δεν μιλάς καθόλου…και δεν λες τίποτα…κανείς δεν λέει και δεν ζητάει τίποτα…καμιά φορά παραπονιέται γιατί είσαι παγόβουνο…μα ουσιαστικά το δέχεται σαν άλλη μία ιδιοτροπία σου.

Μόλις όμως το σ’ αγαπώ σε γεμίσει και τολμήσεις να το πεις…αρχίζει και ο κόσμος να ζητά…το μερίδιο του, τις εξηγήσεις του…τις θυσίες σου…

Γιατί μ’ αγαπάς;
Πώς μπορείς να μ’ αγαπάς;
Δεν με αγαπάς αφού κάνεις αυτό κι εκείνο.
Δεν με αγαπάς αφού δεν κάνεις το άλλο.
Δεν με αγαπάς αρκετά.

Και αναρωτιέμαι αν ποτέ δεν είχα πει το σ’ αγαπώ θα ήταν τότε όλα διαφορετικά;

Θεωρία…μάλλον κοινή…αν όχι και κοινότυπη…
Μα η αγάπη πονάει.
Η αγάπη τυραννάει.

Μα γιατί ένα πράγμα τόσο όμορφο να πονάει…ποιος το ορίζει άραγε αυτό;

Και πάνω απ’ όλα γιατί δεν φτάνει το να αγαπάμε; Γιατί αναμένεται ως απόδειξη και κάποιου είδους θυσία για να γίνει η αγάπη μας πιστευτή; Σε ποιο ιερό…ποιανού θεού-εγωισμού πρέπει κανείς να θυσιαστεί;

Σκέψεις που με τίποτα δεν μπαίνουν σε τάξη γιατί δεν χωράνε στο μυαλό και την καρδιά μου…

Η αγάπη είναι απαλό μετάξι και δεν πονάει…δεν τυραννάει…δεν θυσιάζεται…δεν ζητάει πόνο, εξηγήσεις και θυσίες…απλά υπάρχει και σ’ αγκαλιάζει…όπως μόνο αυτή μπορεί…με μία δύναμη και μία ένταση που ξεπερνάει όρια φυσικά, υλικά, ηθικά…και χρονικά.

Τα δικά μου σ’ αγαπώ πετάνε ελεύθερα και δεν θυσιάζονται στο βωμό καμιάς αγάπης. Γιατί η αγάπη απλά δεν έχει βωμό…κι αν έχει…είναι άλλη αγάπη…διαφορετική…από αυτή που θέλω εγώ...

" για ένα καλό φίλο."

αγάπη τι δύσκολο πράγμα...whatever!

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αγαπάς ;

Ακόμη κ οταν ξερεις οτι σε αγαπούν,σε σκέφτονται κ αποζητούν την συντροφιά σου άνθρωποι δικοί σου.Φίλοι.Εσύ φεύγεις,τρομάζεις,νομίζεις οτι δεν σου αξίζει,οτι είναι περισσότερο ή λιγότερο απο αυτό που αντέχεις κ θές...κ τότε τι?Ψάχνεις κάτι άλλο....άλλωστε αυτό μας χαρακτηρίζει όλους,η ανάγκη για αναζήτηση,αυτού του κάτι παραπάνω...δεν αρκούμαστε στα λίγα που μας κάνουν ευτυχισμένους,που μας κρατούν σε μια ισορροπία που μας δίνουν όσα ακριβώς έχουμε ανάγκη.

Η αγάπη είναι ότι ωραιότερο μπορεί να σου συμβεί,είτε αυτή προέρχεται απο έναν έρωτα σου, είτε απο 2,3 φίλους,καλούς.κολλητούς που λένε...

Η αγάπη ειναι το πιο δυνατό φώς,το πιο καθαρό συναίσθημα της δημιουργίας....το πετάμε,το πατάμε,το παρατάμε,το προσπερνάμε κ το τσαλακώνουμε....κ' στο τέλος πάντα κάτι μας λείπει.Γκρινιάζουμε που δεν έχουμε ζήσει έναν έρωτα,ήρεμο,που να μας κρατάει σε ισορροπία κ' ειμαστε τοσο λίγοι κ τόσο εγωιστές που δεν καταλαβαίνουμε οτι μόλις το αφήσαμε και πληγώσαμε ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να μας δώσουν πολλά...

Τελικά η αγάπη είναι αυτό ακριβώς που λένε μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα. Δεν ξέρεις ούτε προς τα που σε βολεύει να πας(γιατί όλα κ παντού είναι θέμα βολέματος),ούτε τι να κάνεις...κάθεσαι κ περιμένεις μια βοήθεια...
Έτσι λοιπόν γυρνάω πάλι στην αρχική ερώτηση:πόσο δύσκολο είναι τελικά να αγαπάς; καθόλου. Είναι πιστεύω το πιο εύκολο πράγμα, το πιο εύκολο συναίσθημα στο κόσμο.....τι πιο ωραίο από αυτό το μούδιασμα, το καρδιοχτύπι που νοιώθεις όταν βλέπεις κ ακουμπάς το αγαπημένο σου πρόσωπο, το πρόσωπο αυτό που σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια η σκέψη του κ παράλληλα σε αγκαλιάζει στον πιο γλυκό κ τρυφερό ύπνο.

Δεν έχεις ζηλέψει ποτέ σου έναν περίπατο χέρι με τον ή την αγαπημένη σου αφού προηγουμένως έχεις δει ένα ζευγαράκι πιο μπροστά να κάνει ακριβώς το ίδιο.....

εγώ πάντως το κάνω κ ας μην έχω πλέον αγαπημένο.....

νέα αρχή,καλή αρχή...;

Εδώ και ώρα μπροστά στον υπολογιστή χωρίς να ξέρω τι να γράψω...

Έχω τόσα να πω ή καλύτερα να γράψω,έχω ανάγκη να αδειάσω την ψυχή μου, να την αδειάσω από τόσα συναισθήματα που κρατάω μέσα μου τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον...

Φοβάμαι..Φοβάμαι όπως τα μικρά παιδιά το σκοτάδι και το άγνωστο, μα εγώ όχι, εγώ φοβάμαι εμένα...Φοβάμαι να ανοιχτώ, φοβάμαι το μέσα μου...

Ξεκίνησα λίγο απότομα,το ξέρω και... ζητώ συγγνώμη, θα μάθω όμως...