Kαι πάλι Εδώ...

Δεν ξέρω τι με έφερε απόψε εδώ...

Είχα μήνες να αισθανθώ την ανάγκη να γράψω, να γυρίσω στα χαρτιά μου και σε όλα όσα με αντιπροσωπεύουν και για μια ακόμα φορά να αδειάσω μυαλό και καρδιά...

Και τελικά ήταν πάλι αυτή που με έσπρωξε, ναι, την ξέρω καλά..

Είναι αυτή η ανάγκη μου να γράψω οτι τόσο καιρό κρατώ μεσ΄ τα στενά δρομάκια του μυαλού μου...

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου να χαθεί. Εξαφανίστηκα από όλους και απ΄όλα, μα το είχα ανάγκη..

Να μαζέψω τα κομμάτια, που με μια απόφαση, άφησες πίσω σου και τα σκόρπισε ο αέρας. Βρέθηκα λοιπόν να είμαι μόνη ξανά, να γελάω και να κάνω όνειρα μόνη μου...

Όμως παντα στο μυαλό μου να έχω τη μορφή σου...τη φωνή σου...όλα σου...

Όλα όσα αισθανόμουν άρχισαν να αντιστρέφονται και να γυρίζουν εχθρικά προς το μέρος μου, σαν το πιο γλυκό όνειρο που γίνεται εφιάλτης..

Ο έρωτας τα έχει αυτά... δυστυχώς..

Δυστυχώς για μένα και για όσους βρέθηκαν σε αυτή τη θέση..Σε αυτή την μοναχική πλευρά του...Μια πλευρά που μισώ και όμως με κυνηγάει...

Δεν αντέχω άλλο! Κουράστηκα! Συνεχίζω όμως, να υπάρχω και να προσπαθώ να μαζεύω κομμάτια..

Θέλω να βγω πάλι μπροστά και το μόνο που θα με συνδέει με το τότε μου, να είναι αυτή η τελευταία ματιά που θα του ρίξω πριν απομακρυνθώ..

Γιατί έτσι είμαι εγώ..!

Έχω μάθει όταν πέφτω, να σηκώνομαι, να σκουπίζω τα δάκρυά μου κ να χαρίζω στον Πόνο το πιο γλυκό χαμόγελο μου...