Τα δικά μου σ’ αγαπώ

Πόσο εύκολα λες το σ’ αγαπώ;;;

Δύσκολα. Μπορεί και να μην το πω για μέρες…ή και για μήνες ολόκληρους…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπώ κανέναν γύρω μου…απλά δεν βγαίνει.

Από τη άλλη υπάρχουν και στιγμές που με ξεχειλίζει…και το λέω κάθε λεπτό. Γελάω στον κόσμο και αγαπάω.

Ξέρεις όμως τι ανακάλυψα…ότι τελικά με αυτή τη δεύτερη εκδοχή ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα…ναι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με την αγάπη.

Όσο δεν μιλάς καθόλου…και δεν λες τίποτα…κανείς δεν λέει και δεν ζητάει τίποτα…καμιά φορά παραπονιέται γιατί είσαι παγόβουνο…μα ουσιαστικά το δέχεται σαν άλλη μία ιδιοτροπία σου.

Μόλις όμως το σ’ αγαπώ σε γεμίσει και τολμήσεις να το πεις…αρχίζει και ο κόσμος να ζητά…το μερίδιο του, τις εξηγήσεις του…τις θυσίες σου…

Γιατί μ’ αγαπάς;
Πώς μπορείς να μ’ αγαπάς;
Δεν με αγαπάς αφού κάνεις αυτό κι εκείνο.
Δεν με αγαπάς αφού δεν κάνεις το άλλο.
Δεν με αγαπάς αρκετά.

Και αναρωτιέμαι αν ποτέ δεν είχα πει το σ’ αγαπώ θα ήταν τότε όλα διαφορετικά;

Θεωρία…μάλλον κοινή…αν όχι και κοινότυπη…
Μα η αγάπη πονάει.
Η αγάπη τυραννάει.

Μα γιατί ένα πράγμα τόσο όμορφο να πονάει…ποιος το ορίζει άραγε αυτό;

Και πάνω απ’ όλα γιατί δεν φτάνει το να αγαπάμε; Γιατί αναμένεται ως απόδειξη και κάποιου είδους θυσία για να γίνει η αγάπη μας πιστευτή; Σε ποιο ιερό…ποιανού θεού-εγωισμού πρέπει κανείς να θυσιαστεί;

Σκέψεις που με τίποτα δεν μπαίνουν σε τάξη γιατί δεν χωράνε στο μυαλό και την καρδιά μου…

Η αγάπη είναι απαλό μετάξι και δεν πονάει…δεν τυραννάει…δεν θυσιάζεται…δεν ζητάει πόνο, εξηγήσεις και θυσίες…απλά υπάρχει και σ’ αγκαλιάζει…όπως μόνο αυτή μπορεί…με μία δύναμη και μία ένταση που ξεπερνάει όρια φυσικά, υλικά, ηθικά…και χρονικά.

Τα δικά μου σ’ αγαπώ πετάνε ελεύθερα και δεν θυσιάζονται στο βωμό καμιάς αγάπης. Γιατί η αγάπη απλά δεν έχει βωμό…κι αν έχει…είναι άλλη αγάπη…διαφορετική…από αυτή που θέλω εγώ...

" για ένα καλό φίλο."

αγάπη τι δύσκολο πράγμα...whatever!

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αγαπάς ;

Ακόμη κ οταν ξερεις οτι σε αγαπούν,σε σκέφτονται κ αποζητούν την συντροφιά σου άνθρωποι δικοί σου.Φίλοι.Εσύ φεύγεις,τρομάζεις,νομίζεις οτι δεν σου αξίζει,οτι είναι περισσότερο ή λιγότερο απο αυτό που αντέχεις κ θές...κ τότε τι?Ψάχνεις κάτι άλλο....άλλωστε αυτό μας χαρακτηρίζει όλους,η ανάγκη για αναζήτηση,αυτού του κάτι παραπάνω...δεν αρκούμαστε στα λίγα που μας κάνουν ευτυχισμένους,που μας κρατούν σε μια ισορροπία που μας δίνουν όσα ακριβώς έχουμε ανάγκη.

Η αγάπη είναι ότι ωραιότερο μπορεί να σου συμβεί,είτε αυτή προέρχεται απο έναν έρωτα σου, είτε απο 2,3 φίλους,καλούς.κολλητούς που λένε...

Η αγάπη ειναι το πιο δυνατό φώς,το πιο καθαρό συναίσθημα της δημιουργίας....το πετάμε,το πατάμε,το παρατάμε,το προσπερνάμε κ το τσαλακώνουμε....κ' στο τέλος πάντα κάτι μας λείπει.Γκρινιάζουμε που δεν έχουμε ζήσει έναν έρωτα,ήρεμο,που να μας κρατάει σε ισορροπία κ' ειμαστε τοσο λίγοι κ τόσο εγωιστές που δεν καταλαβαίνουμε οτι μόλις το αφήσαμε και πληγώσαμε ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να μας δώσουν πολλά...

Τελικά η αγάπη είναι αυτό ακριβώς που λένε μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα. Δεν ξέρεις ούτε προς τα που σε βολεύει να πας(γιατί όλα κ παντού είναι θέμα βολέματος),ούτε τι να κάνεις...κάθεσαι κ περιμένεις μια βοήθεια...
Έτσι λοιπόν γυρνάω πάλι στην αρχική ερώτηση:πόσο δύσκολο είναι τελικά να αγαπάς; καθόλου. Είναι πιστεύω το πιο εύκολο πράγμα, το πιο εύκολο συναίσθημα στο κόσμο.....τι πιο ωραίο από αυτό το μούδιασμα, το καρδιοχτύπι που νοιώθεις όταν βλέπεις κ ακουμπάς το αγαπημένο σου πρόσωπο, το πρόσωπο αυτό που σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια η σκέψη του κ παράλληλα σε αγκαλιάζει στον πιο γλυκό κ τρυφερό ύπνο.

Δεν έχεις ζηλέψει ποτέ σου έναν περίπατο χέρι με τον ή την αγαπημένη σου αφού προηγουμένως έχεις δει ένα ζευγαράκι πιο μπροστά να κάνει ακριβώς το ίδιο.....

εγώ πάντως το κάνω κ ας μην έχω πλέον αγαπημένο.....

νέα αρχή,καλή αρχή...;

Εδώ και ώρα μπροστά στον υπολογιστή χωρίς να ξέρω τι να γράψω...

Έχω τόσα να πω ή καλύτερα να γράψω,έχω ανάγκη να αδειάσω την ψυχή μου, να την αδειάσω από τόσα συναισθήματα που κρατάω μέσα μου τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον...

Φοβάμαι..Φοβάμαι όπως τα μικρά παιδιά το σκοτάδι και το άγνωστο, μα εγώ όχι, εγώ φοβάμαι εμένα...Φοβάμαι να ανοιχτώ, φοβάμαι το μέσα μου...

Ξεκίνησα λίγο απότομα,το ξέρω και... ζητώ συγγνώμη, θα μάθω όμως...